'Er is steeds meer aandacht voor de emotionele belasting van artsen. Maar toch onderschatten mensen nog hoe zwaar het weegt om ouders te vertellen dat hun kind kanker heeft', zegt dr. Verlooy, kinderoncoloog.
'Het gaat op zo'n moment in eerste instantie om de patiënt en zijn familie. Maar je krijgt zelf ook de krop in de keel. Meestal kan je de tranen bedwingen, maar niet altijd. Je emoties kunnen zo intens zijn dat je ze niet onder controle krijgt’.
Dr. Verlooy schrikt niet nu blijkt dat de helft van de artsen het afgelopen jaar heeft gehuild op de werkvloer.
Kinderartsen als hijzelf, maar ook gynaecologen, chirurgen en huisartsen. Allemaal proberen ze in de meest schrijnende situaties de tranen te verbijten. Omdat ze vinden dat het zo hoort.
Toch slagen ze daar niet altijd in. Volgens de onderzoekers van de universiteit van Utrecht, die 776 enquêtes afnamen, overkomt het een op de vier zelfs in het bijzijn van de patiënt. Mannen iets vaker dan vrouwelijke collega's.
Echt huilen tijdens een consultatie doet dr. Verlooy nooit. Maar een traan wegpinken tijdens een gesprek met ouders wel.

'Je hebt een rol te vervullen', zegt ook dr. Linde Goossens (49) van de dienst neonatale intensieve verzorging van het UZ Gent. Goossens behandelt pasgeboren baby's die voor hun leven vechten. 'Je moet een steunpilaar zijn die nuchter de feiten geeft. Maar ik ben er vaak kapot van als ik het verdriet van de ouders zie. Je verandert in een ogenblik voorgoed het leven van mensen met wie je al weken meeleeft’.
'Je moet hen vertellen dat het geen zin meer heeft om hun baby nog te behandelen. Op het moment zelf bedwing ik de tranen. Als je huilt, is het later, achter gesloten deuren, in je bureau. Daar trek ik me terug om te bekomen.'
Behalve medelijden kan het frustratie zijn die een arts overmant. 'Ik maak me vaak kwaad als ik een kind niet heb kunnen redden. Maar alleen als de mensen weg zijn. Aan een kwaaie arts heeft niemand iets', zegt dr. Verlooy. 'Dan geef ik 's avonds soms uit pure frustratie op de parking van het ziekenhuis een harde trap tegen de banden van mijn auto’.
'Met die onmacht kan ik moeilijk om', zegt dr. Goossens. 'Ik heb moeten leren aanvaarden dat er beperkingen zijn. Je kan niet anders. Vroeger was ik zo streng voor mezelf dat ik eronderdoor ben gegaan. Ik heb een tijdlang thuis gezeten. Na drie maanden ben ik teruggekeerd. Omdat de collega's me zo steunden, was de stap iets makkelijker. Je bent opgeleid om mensen te helpen, dan blijf je proberen. Ook al zijn er momenten waarop je patiënten niets meer te bieden hebt.'

Artsen zien huilen vaak als een falen. 'Ze schamen zich omdat ze de controle over zichzelf verliezen', zegt dr. Chantal Van Audenhove, expert van de KU Leuven. 'Maar het is niet omdat je tranen laat, dat je een slechte dokter bent. Een arts ziet veel leed, dan is het normaal dat het je soms te veel wordt. Beter zo dan een pantser optrekken en op een kille manier slecht nieuws brengen’.

Bron : De Standaard  - 12-12-2015