Er werd gesproken over de oorzaken van deze trends, over hoe die tot stand zijn gekomen, maar ook over wat er reeds in het regeerakkoord hieromtrent werd afgesproken aan maatregelen om deze stijgende trend in aantal langdurig zieken een halt toe te roepen. Ook kwamen natuurlijk de diverse partijstandpunten aan bod, met elk hun gekende partijspecifieke insteek.

Wat mij het meest opviel aan heel dit dossier, was dat de fractieleidster van de sp.a, Myriame Ketir, als enige zwaar de nadruk legde op hoe die stijgende trend zou kunnen tot stand gekomen zijn. Zij wees voornamelijk op de problematiek van de toenemende druk in onze prestatiemaatschappij, waardoor velen in deze ratrace afhaken, en in de langdurige ziekte situatie belanden. De stijgende trend in het aantal depressies, angststoornissen, burn-outs, rugklachten en andere locomotorische problemen zal daar wel niet vreemd aan zijn.

In theorie is het mooi dat alle stakeholders hun verantwoordelijkheid dienen te nemen: werkgever, werknemer, ziekenfonds, behandelende arts, preventieadviseur en arbeidsgeneesheer.
En er zijn ook inderdaad veel bedrijven waar er een positieve cultuur heerst om het werk werkbaar te houden. Maar de realiteit gebiedt te zeggen dat dit toch wel een strikte minderheid van ondernemingen is die echt open staan voor zo’n cultuuromslag. Ik heb stellig de indruk dat er nog veel organisaties zijn, zowel grote als kleine, die onvoldoende beseffen dat een fysiek en mentaal gezonde werknemer de beste garantie is voor een succesvolle onderneming.
Aangepast werk in een onderneming introduceren is inderdaad geen evidentie, maar wat is het alternatief? De mensen laten doorwerken in dezelfde job tot ze niet meer kunnen, en ze dan ontslaan?

Waarom is er geen deftig geïntegreerd overleg mogelijk tussen die verschillende spelers? Waarom kunnen behandelend arts, arbeidsgeneesheer, preventieadviseur, werkgever en werknemer niet eens rustig rond de tafel zitten om de problematiek ten gronde te analyseren?

In het debat werd ook kort de rol van de behandelend arts even aangeraakt. Hij zou zijn beleid ten aanzien van ziekteverlet moeten bijsturen, werd hier en daar geopperd. Maar wie kent de patiënt het best? Wie is er het best geplaatst om te oordelen over de arbeidsgeschiktheid? De huisarts is de meest aangewezen persoon die deze rol met kennis van zaken kan vervullen.

Ik zie het al gebeuren dat de werkgever eventjes gaat bepalen hoelang zijn werknemer thuis mag zitten. Het kot zou te klein zijn.
Ik hoor ook de stem van de arbeidsgeneesheer in deze maar al te weinig. Waarom nemen die artsen niet eens de moeite om, al was het maar kort telefonisch, even te overleggen met de behandelend arts om de beste strategie uit te stippelen?

Of de adviserend arts van het ziekenfonds. Waarom horen we die zo weinig als het gaat over langdurig zieken?
Hoe dan ook, de hoofdoorzaak in de stijgende trend van het aantal langdurig zieken ligt bij onze hele arbeidsorganisatie, die gestoeld is op een ver doorgedreven vorm van winstbejag als primair einddoel. Eerst de aandeelhouder tevreden stellen, pas op de tweede plaats ervoor zorgen dat de werknemer ook nog tevreden blijft, zo lijkt het wel.

Veel bedrijven hebben nog altijd niet begrepen dat een fitte werknemer automatisch wel zal leiden tot betere prestaties op de werkvloer, wat garant staat voor meer winst. In slechts een minderheid aan bedrijven en instellingen geldt het motto ‘eerst de mensen, en dan de winst’. De meerderheid heeft nog altijd het omgekeerde als leidmotief.
Zolang daar geen drastische koerswijziging in komt, zal het altijd voor een stuk dweilen met de kraan open blijven.

Bron: Artsenkrant 25 Maart 2016