Naar aanleiding van het artikel in MACZIMA van mei 2016 - 'Life On Sneakers' die het verhaal vertelt van Evi (31j)en haar boek, merkte ik vooral een aantal herkenbare situaties, waardoor ik besloot om ook hier op dit 'forum' mijn verhaal te doen. Het betreft in hoofdzaak de 'onmacht' en de daaruit vloeiende onzekerheid over je 'eigenheid' als persoon en over hoe jezelf daarmee omgaat in het dagdagelijkse leven, die mij trof. Hier nog niet te spreken over de 'muur' van ONBEGRIP waar je telkens tegenaan botst, zowel in de medische sector, waar je poogt je 'heil' te zoeken, als in je onmiddellijke omgeving (buren,vrienden,familie etc..) Ik ben er zelf nog niet helemaal uit welk van beiden ik nu het ergst vind ??? Wel merk ik - dat wanneer ik een 'goeie' dag heb - dat ik er mij toch enigszins 'oncomfortabel' bij voel... Zoiets in de trant van...'bekijk die zieke eens'...werken kan hij niet...MAAR... Weten 'de mensen' veel dat je misschien de dagen ervoor nog vooruit strompelde en doodmoe je zetel niet uit kon...Wat pijnstillers slikte en wat wezenloos voor je uit zat te staren... NEE...dat weten ze niet, want eigenlijk interesseert hen dat niet. Wel heb ik geleerd, dat wanneer je in deze huidige, hectische maatschappij niet meer meedraait zoals 'supposed to be ', je automatisch naar de 'zijlijn' wordt verwezen. Met de nodige gevolgen zowel op sociaal vlak als op economisch (financieel) vlak. Ikzelf ben nu 54 jaar, heb 35 jaar gewerkt in de banksector, nog nooit 1 dag gestempeld of enige uitkering moeten genieten. Kreeg x-aantal jaren terug te horen - verspreide artrose (nek,schouders,rug,benen...)met de nodige hoofd-en spierpijn tot gevolg. De fysieke vermoeidheid/uitputting kreeg ik er gratis bovenop. In 2014 ging ik er compleet onderdoor. Stress, depressie, burn-out...ik kreeg het allemaal te horen. de kaars was opgebrand ! Gelukkig ben ik redelijk snel uit dat 'dal' geklommen en heb ik mijn 'queeste' verder gezet. Tot op heden. Alle klinieken, dokters, therapeuten, osteopaten etc...ten spijt, nog steeds heb ik geen antwoord of een afdoende remedie gevonden voor deze 'malaise'... Maar ik blijf hopen. Daar ik de mening toegedaan ben dat dit 'leven' nog steeds veel te bieden heeft. En al klinkt het cliché, 't zijn vooral die kleine dingen in het leven waar ik dan op die 'goeie' dagen probeer van te genieten. zelfs véél meer dan dat dit vroeger het geval was. Zoals Evi besluit in haar boek...Ik heb geen boek geschreven over 'ziek' zijn, maar over 'kracht', 'blijheid' en 'lichtpuntjes'. Hopelijk vind ik ook 'mijn' lichtpuntje... Thx Evi