Medelijden en mededogen Het heeft allebei met empathie te maken. De ander en ik. Meevoelen maar niet invoelen. Bij medelijden ga je invoelen, word je meegezogen in het verhaal of de situatie van de ander waarbij je jezelf dreigt te verliezen in het leed van de ander. Mededogen is eerder meevoelen waarbij jij jezelf en je grenzen bewaakt en jezelf niet helemaal geeft en overgeeft aan de ander. Voor mezelf en de ander is mededogen de enige houdbare optie. De ander is er bij gebaat dat jij naar haar of hem luistert, maar jij hebt niet het leed te dragen van een ander bovenop en binnenin jezelf en jouw leed. Je bewaakt dus best je eigen grens van meevoelen en gaat beter niet invoelen. Maar Hoe doe je dat? Dat is verschillend van persoon tot persoon. Eutonie heeft mij bijvoorbeeld geleerd dat hoe je je lichaam in een gesprek of in een stress situatie positioneert belangrijk is en wat je doet terwijl je luistert is ook een factor waar beide partijen baat bij kunnen hebben. Ik kan zo'n moeilijke situatie alleen aan wanneer ik mezelf en dus bij uitbreiding ook de ander genoeg respecteer. Ik heb grond nodig, een fundament onder mijn voeten. Dus plaats ik ook echt mijn beide voeten op die grond terwijl ik luister. Natuurlijk dreig ik al na enkele minuten mezelf te verliezen in het verhaal van de ander en heb ik onbewust de ene knie al even kruiselings over de andere geslagen en snoer ik mezelf daarmee af. De ander zit zo in haar of zijn verhaal dat hij mij niet eens opmerkt. Naast haar of hem zit op dat moment immers alleen een oor die luistert naar een mond met een verhaal. En ik heb nog maar 1 voet op de grond, mijn fundament gehalveerd dus binnen de eerste 5 minuten. Ik knijp mezelf al meteen klein; Wat zijn we allebei vergeten? We kijken niet meer naar elkaar of naar de plek waar we ons bevinden en dus lopen we al snel verloren in elkaar en in ons gesprek. De ruimte vult zich wel met woorden, maar die zie je niet, die voel je nooit zoals ze zijn bedoeld want ze zijn niet de jouwe en behoren bij de ander. Hoe je ook luistert, het zijn woorden die komen uit een mond en gaan naar een oor. Het hoofd werkt dus hard. Toch die mond en dat oor. De hersenen beginnen al aan andere dingen. Maar kijken we wel genoeg? Zien we wel wat daar op dat moment aan het gebeuren is tussen die twee lichamen die daar zitten? Ik heb mijn grond terug nodig en leg mezelf op : voel bewust . Ik verplicht mijn invoelen terug te trekken en laat het zich omvormen tot meevoelen. Altijd spannend, altijd een beetje boetseren Om terug tot mezelf te komen, plaats ik mijn beide voeten terug op de grond. Om mezelf te belonen voor deze subtiele ingreep, wrijf ik eens over mijn beide bovenbenen en voel tijdens dat moment dat ik handen heb, dat die over mijn benen glijden en dus bewijs ik mezelf dat ik er ook nog ben, dat ik ook besta. Het is een houding. Hoe houd ik mezelf staande en behoud ik de openheid naar de ander ondertussen. Hoe verhouden wij ons tot elkaar en blijven we van elkaar houden. Behouden we wel allebei ons respect en zelfrespect? Onze houding, onze concreet zichtbare lichaamshouding speelt daarin een niet te onderschatten rol. Eutonie heeft me geleerd mijn lichaam van boven tot onder te bewaken, te voelen. Het te registreren, en op tijd tot de orde te roepen. Liefst net voor het moment dat het zich ergens vast gaat zetten, maar meestal wanneer het net of al lang te laat is. Dus ja, ik kom regelmatig in de problemen en ja ik moet mezelf op de één of andere manier tot de orde roepen om nog enigszins gezond van geest en gezond in mijn lichaam te blijven. Het is dus van levensbelang dat ik er een levenshouding van maak. Zowel voor mezelf als voor mijn medemensen. Lukt dat altijd? Nee Ik ben maar een mens Een mens met een grens Net zoals u en u en u. liefs Ingrid