Illuminatie
Nu de dagen zich vol laten lopen met donkere uren. Nu de koude zich zachtjes druppelt over de tijd. Nu de ochtend in zijn gloren staat te guren. Nu de nacht ijselijk hard door wolken van gedachten snijdt.
Is het tijd om dat te verlichten, dat wat niet ondersneeuwen mag. Is het tijd om vuur te stichten, in dat wat uil zelfs met kaars en bril niet zag.
En zo zal ik mezelf verwarmen, met het besproken woord. want mijn ziel behoort tot de kansarmen, als het straks mijn hart niet hoort.
Geen grote wonderen, geen illusionair ideaal. Ik laat me graag overdonderen, door het alledaagse dat ik in jou vertaal.
Door de momenten in het klein, nietszeggend vervult met gratie. Ze zullen onbedacht de mooiste zijn, en mijn wereld voltrekken in pure illuminatie.
Sofi@
15
dec
Reacties
Login of registreer u om te reageren op dit artikel.