Pen/pijn en Papier
“Zal ik?” zei hij zacht. Maar ze moest er niets van weten.
“Ik versier je” zei hij doordacht, maar volgens haar
moest hij dàt maar gauw vergeten.
Hij probeerde haar te beschrijven,
woorden op te tekenen. Maar ze wou
onbeschreven blijven, hij moest niet
op haar rekenen.
Hij vertelde wat hij met haar kon doen, maar ze
luisterde of hoorde hem niet. Ook al sprak hij
over “eeuwige roem”, ze bleef liever
in haar eenzaam groot verdriet.
Hij kon haar niet verstaan;
waarom zo bang? Hij had er alles
aan gedaan, in ’t kort en ja zelfs
in het lang.
Dat hij haar niet zwart moest maken, ja
zo had ze het gezegd. Met haar bleke witte
kaken, had ze al zijn argumenten zo
weerlegd.
Dat ze hand in hand samen gaan?
“dat denk ik niet” zei ze wat fijn. En
ze liet hem koudweg staan, Met een;
”je ligt niet in mijn lijn”
Ze had namelijk heel wat anders in gedachten; gedrukte
letters moesten het zijn. En terwijl zij, het wit papier, op de
printer lag te wachten, droop uit de pen de inkt van
onuitwisbare pijn.
Hoe graag had hij zijn zwarte woorden over haar witte vel laten gaan,
haar buiten haar en zijn zinnen gebracht. Maar net dan springt de printer aan,
en hij ziet hoe ze liefjes naar de drukker lacht.
Maar ze gaat zo de vuilbak in, het is niet wat het
had moeten zijn. Verfrommeld opgekruld,
verloren in elke zin, wordt ze bedrukt door
hartverscheurende pijn.
Met haar verkreukte vel, wie zal haar nu nog
wat willen vertellen. Maar de pen rolt naar haar
toe en zegt: “stel”,
“Stel dat ik schrijf wat jij wil spellen?”
Sofi@
12
dec
Reacties
Login of registreer u om te reageren op dit artikel.