Pijndagboek De eenzaamheid van de pijngetallen Een moeilijke opdracht vind ik het altijd. Scores geven aan je gevoel van pijn. OK, je geeft iets aan op een schaal van 0 tot 10. Ongeveer zo: 0---1---2---3---4---5---6---7---8---9---10 op 0 ben je pijnvrij en op 10 is de pijn onhoudbaar. Zo werd me geleerd hoe ik iemand kon duidelijk maken hoe hevig mijn gevoel van pijn was. Elke dag van de week een pijnlijn invullen. Mijn pijnlogboek. Geen slecht idee. Maar dan? Dan zit je daar mooi met je genummerde pijn. Einde verhaal, zegt u? Niks van! Het verhaal moet hier namelijk nog beginnen. Jouw verhaal. De ongestelde vraag Hoe gaat het nu werkelijk met u? Een vraag die ik graag hoor want automatisch scoor ik al wat lager op de zo geliefde getallenschaal van de pijn. Mijn humeur verbetert erop, ik glimlach. Wat kan taal toch heerlijk deugd doen, dokter. Begrijpt u dat? Getallen zeggen niets, stellen geen vragen, geven geen antwoorden, twijfelen nooit, onderzoeken geen mogelijkheden, interesseren zich alleen voor zichzelf. Daarom zijn ze eenzaam en kil. Niemand weet nog waar ze precies vandaan komen, noch waartoe ze zullen leiden. En lossen ze iets op? Nee. Of toch? Misschien wanneer we onszelf herleiden tot een getal, wanneer we op een schaal gaan staan. Naast de vele andere en hun gemiddelden en medianen. Dood als een pier. Ik verkies mijn vlees en bloed, mijn botten en zenuwen, mijn huid en haar en als kers op de taart mijn weke hersenen. Om te voelen wat ik voel, ook al doet dat soms pijn. Om te zoeken naar manieren van leven met die pijn en om hem te verwoorden. Voor U. groeten, Ingrid