Na 10 jaar en 5 neurologen verder is mijn sociaal contact tot op de bodem gezakt. Ik doe nog 1 namiddag wat vrijwilligerswerk en dat is het dan. Ik ga dagelijks oefen, tenminste wanneer ik kan, bij mijn kinesist maar ook daar heeft men natuurlijk geen voeling mee met mijn constant wisselende toestand. Ik ben niet zo zeer een zichtbare beef patiënt, eerder verstijfde spieren is 1 van de problemen. Grote verplaatsingen lukken niet meer en dan heb ik het nog maar over 1 km. Je begrijpt onmiddellijk dat ik geen aangename gesprekspartner ben. Misschien iemand met dezelfde ervaringen?