13 jaar geleden werd ik overreden door een personenvoertuig met een zeer complexe bekkenbreuk als gevolg. Een volledig jaar lang was ik weg van thuis (ziekenhuis en revalidatie) en mijn echtgenoot bleef achter met mijn 2 dochters (toen 12 en 7,5 jaar oud).

Met vallen en opstaan staan we vandaag, nog steeds samen en verliefder dan ooit tevoren, nog steeds sterk en in gezinsverband als één blok tegen onze zeer drukke maatschappij. Ik kan er niet meer in mee door chronische pijnen en de onmogelijkheid om meer dan 3 uur in dezelfde positie te blijven. Maar door mijn echtgenoot en mijn jonge volwassenen hier in huis word ik gesteund om proberen te volgen.

Dit betekend zoveel voor me.

Valentijn werd en wordt bij ons niet echt gevierd, het zou toch elke dag valentijn moeten zijn als je elkaar graag ziet? Een mooier cadeau dan me blijven te steunen en er voor mij te zijn kan hij me niet geven!
Ups en downs, die zijn er, geloof me vrij. Met een volledig gebroken bekken en chronische pijnen als gevolg, kan dat ook niet anders. Maar praten helpt ons enorm en is belangrijk in onze relatie.

Maar valentijn , met zijn gebruikelijk etentje (daarom niet de dag zelf want dan is het veel te lang wachten geblazen in het restaurant), blijft een dag waarop we dankbaar zijn, allebei, dat ik er nog ben! We geven elkaar een bloemetje (voor mij) en een flesje gin (voor hem want ik mag geen alcohol met de medicatie die ik neem) en we genieten ervan nog steeds SAMEN te zijn.

Elke dag is onze Valentijn.

C.C.