Begin januari 2016, zocht ik compleet naar mezelf. Had geen vrolijke feestdagen omdat mijn voorlopige ex-vriendin, het moest uitmaken van haar moeder 'Dag van Kerstavond'. Ik dacht dat Kerstmis vreugde en plezier was, maar integendeel. Voor mij was het een regelrechte teleurstelling en woede op haar moeder. Nog steeds hebben we elkaar lief, want tot twee weken geleden ontving ik van haar discrete sms-jes 'Wil jou terug'. Heb dan een vriendelijke brief geschreven aan haar moeder, en i.p.v. dat ze het eens zou lezen, heeft ze het weer verscheurd en in de vuilnisbak geworpen. Nog maar eens. Beiden zijn 'Hooggevoelig' en zij is, door haar moeder, verlengd minderjarig, gezet. Nochtans waren wij ontzettend gelukkig met elkaar. Gewoon vriendschappelijke relatie en niets meer. Ik begrijp haar moeder gewoon weg niet. Waarom doet ze me zoveel verdriet aan. Dan in januari 2016 ben ik compleet gecrasht, in mijn hoofd, waardoor ik vrijwillig ben opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Dit heb ik via fb aan mijn vriendin laten weten, maar doordat zij ook opgenomen was in een ander psychiatrisch ziekenhuis, konden wij elkaar niet bezoeken. Want zij is van Aalst en ikzelf van Vilvoorde. Via therapieën ben ik er bijna terug boven gekomen maar probleem is dat ik constant aan mijn voorlopige ex denk. Zij had me betoverd want ze heeft een ontzettend goed innerlijk. Ook het probleem was, dat ze door haar vorige vriend verkracht is geweest en dit blijft hangen natuurlijk. Zelf begrijp ik haar gevoelens en zal dit nooit doen. Heb nog respect voor vrouwen, ook voor mijn voorlopige ex. Verleden jaar zijn we (ik, Katrien en haar moeder) tot een overeenkomst gekomen, helaas bij het Vredegerecht te Aalst, dat ik haar in de voorziening mocht bezoeken en samen leuke dingen konden doen. Omdat we dezelfde hobby hadden, bowling, zijn we twee keer samen gaan bowlen. Zij gaf me bowlinglessen en speelde ineens veel beter. Nu dat ik haar kwijt ben, is mijn resultaat naar beneden aan het gaan. Ga toch alles op alles zetten om haar terug te winnen. Ik kan niet meer zonder haar. Momenteel woon ik onder 'zelfstandig begeleid wonen' maar kan dit echt niet meer aan en wil 'beschermd wonen'. De woonbegeleidster wil dat ik nog onder 'zelfstandig begeleid wonen' leef, maar kan dit echt niet meer aan. Mijn hoofd draait op hol want voel me alleen gelaten, door heel de wereld. Moet meer psycho-sociale begeleiding hebben, en hier kunnen ze dit niet geven. Maar niemand die het wil begrijpen.